2004 yılıydı Çanakkale Gökçeada’da soğuk ilk kez kendini bu kadar hissettirdi diye konuşuyordu Astsubay Kıdemli Başçavuş Feridun Altıparmak.

Kar bastırmış göz gözü görmüyordu.

-20 Dereceyi hayatımda ilk defa görüyordum.

5.Komando Alayında 5 Bin Asker vardı, hepsi aynı koğuşlar bölgesinde yatıyor kalkıyordu. Kazan dairelerinde görevli askerler soğuğun farkında olduğu için kaloriferleri sonuna kadar köklüyordu.

İçliklerini giyen  askerlere gelen talimat üzerine 1 ek battaniye  daha verildi. Astsubay Kıdemli Başçavuş Feridun Altıparmak’ın dediği gibi soğuk çok sertti.

Yunan köyü sınırında ki 7.nolu nöbetçi yeri bile ilk kez es geçilmişti.  Beyaza bürünen ada’da önce elektrikler sonra , donma nedeniyle su boruları patladı.

Koğuşlardan bölükçe çıkılıp yemekhaneler bölgesine,ardından da tüm alay bağlı bulunduğu bölükler bölgesine giderek anfi denilen bölgede birlikte bekliyordu.

Ben garaj çavuşuydum.

Tabur komutanı çağırıp araçların durumunu sordu.

Hazır kıta bekleyen Ben ”Antifirizler tamam komutanım, toprak ve talaşlar ile motorları örttük. Mazotları ve benzinleri araçlardan çekerek bidonlara doldurduk. Araçların depolarında sadece kontak marşı için yakıt kaldı. Talimatınız doğrultusunda Gün içinde 20 dakika arayla garajda bulunan bütün araçlar kontak açacak ve motorların ısınması sağlanacak. Küçük araçlardan aküleri de aldık. battaniyelere sarılı şekilde depoda tutuyoruz.Gizleme ağları yerinde. Garaj önünde biriken kar garajın girişini kapatmış durumda. Alay’dan kar aracını bekliyoruz. Nöbetçileri garajdan çektik. ” Ben bu kadar kelimeyi bir çırpıda söyledim..

Komutan  ”Aferin , tamam çıkabilirsin,” dedi.

Başımı kaldırıp selamı çaktım ve dışarı çıktım.

Kapıdan çıkarken Bölük Komutanımız lakabı Hudut Kartalı olan Yüzbaşı gördü…

Garajda durum nedir diye sordu?

Ben Tabur Komutanına söylediklerimi aynı şekilde ezber okur gibi tekrar ettim..

Konuşmamın sonunu beklemeden ,burada bekle dedi ve tabur komutanının odasına girdi.

Ben beklerken Tabur binasının içinde bulunan Atatürk Köşesinde yazan yazıları okumaya başladım.

” Bre Bedbaht Kışla Bentsin,katıksız hapissin dediler bir şey anlamadım. Yağmur yağdı,kar düştü üzerimize,kim demiş ki biz üşümedik diye?” bu yazıyı en az 20 defa ardı ardına okudum.

Daha sonra defterime tarihiyle not düştüm.

2004 yılıydı Çanakkale Gökçeada’da soğuk ilk kez kendini bu kadar hissettirdi diye konuşuyordu Astsubay Kıdemli Başçavuş Feridun Altıparmak’ın dediklerini bu sözler perçinledi.

Alay’da muazzam bir çalışma vardı. -20 derece soğuk askere zarar vermesin,araçlara binalara zarar vermesin diye alarm seviyesi en üst seviyedeydi.

Kar eritilip su’ya dönüştürülen bir tesis bile kuruldu.

Kimse kimsenin tıraş olup olmadığına bakmıyordu bile, bende sakallar sivil gibi uzundu.

Herkesin tek derdi soğuktan donmamak ve kış şartlarının daha fazla zarar vermemesini sağlamaktı.

Yıl 2018.

26 Ekim Saat :19:40’ta Haber bültenlerinde parasını denkleştiren gençlerin Bedelli başvurusu için oluşturdukları kuyruk dolanıyordu.

Aradan bir kaç saat geçmişti ki…

Başka bir haber okuduk..

Bu ülke için BEDEL ÖDEYEN YİĞİTLERİN ŞEHADET HABERİNİ…

Soğuklar yine bastırmış bu sefer yer Tunceli Rakım 3600. Üs bölgesine gitmeye çalışan askerlerimizden şehit hemşehrimiz videosunu çekmiş..

”Evet bugün 26 Ekim 2018 , Şuanda inanılmaz bir hava var. Rakım 3600.  Dünyanın en yüksek üs bölgesindeyiz. Soğuk inanılmaz elimi hissedemiyorum. Geri dönemezsek hakkınızı helal edin,Allah’a emanet olun”

Sonra aynı topraklarda gözünü açan silah arkadaşı ile uykuya dalıyorlar..

Üzerlerini örttükleri panço karlar altında..

Donarak şehit oluyorlar.

Şehadet haberini alır almaz aklıma yine Astsubay Kıdemli Başçavuş Feridun Altıparmak’ın sözleri geldi ”2004 yılıydı Çanakkale Gökçeada’da soğuk ilk kez kendini bu kadar hissettirdi”

Biz ne görmüşüz ki dedim!

Acaba yavrum gece üstünü açmış mıdır diye gece yarısı uykusunu bölüp, yavrusunun üstünü örten Anneye “Yavrun donarak şehit oldu” nasıl denildi ?

BEDELİNİ ÖDEYEREK EVİNDE YATANLARA DEĞİL, BEDEL ÖDEYEREK BU TOPRAKLARI VATAN YAPANLARDAN ALLAH RAZI OLSUN.

Ruhları şad olsun.

(Yazı-Cihan Kezer)